مقالات توفان الکترونیکی

«سفره ما خالیه، وضع شما عالیه» آخرین وعده دولت به بازنشستگان تأمین اجتماعی مبنی بر پرداخت علی‌الحساب هم عملی نشد. بازنشستگان تأمین اجتماعی صبح پنجشنبه ۲۸ اسفند، در اعتراض به پرداخ‌ نشدن علی‌الحساب همسان‌سازی در چند شهر مقابل سازمان تأمین اجتماعی تجمع کردند .«محمد شریعتمداری»، وزیر کار چهارشنه اعلام کرد به دلیل توقف عملیات بانکی، زمان برای واریز علی‌الحساب کافی نیست. بازنشستگان امروز پنجشنبه از جمله در تهران، اراک، کرمان، خرم‌آباد و اردبیل مقابل مراکز تأمین اجتماعی تجمع کردند. در تهران بازنشستگان، که مقابل سازمان تأمین اجتماعی گرد آمده بودند، شعار می‌دادند: «فقط کف خیابون به دست می‌آد حقمون، کشتی بازنشسته چرا به گل نشسته، مجلس دولت بس است فریب ملت، تا حق خود نگیریم آروم نمی‌نشینیم، ظلم و ستم کافیه سفره ما خالیه، سفره ما خالیه وضع شما عالیه». بازنشستگان خواستار همسان‌سازی مستمری با بازنشستگان لشگری و کشوری، افزایش مستمری‌ها متناسب با هزینه‌های زندگی، بیمه کارآمد رایگان و نظارت بر صندوق تامین اجتماعی هستند و در ماه‌های اخیر به‌طور مداوم همزمان در …

سال نو مبارک، نوروزتان پیروز! نرم نرمک می‌رسد اینک بهار   نوروز، همراه با آغازیدن بهار، بار دیگر در فضای بحرانی ایران و ملتهب جهان فرا می‌رسد. نوروز در شرایطی فرا می‌رسد که علاوه بر وخیم‌ترشدن وضعیت معیشتی مردم و ادامه سیاست‌های ویرانگرانه نولیبرالی و تشدید سرکوب کارگران و فرودستان جامعه، و از طرفی ادامه گسترش فاجعه مرگ و میر کرونایی و ترس و وحشت و ناامنی در سراسر ایران زندگی را بر کام مردم تلخ کرده است. بی‌تردید سفره‌ نوروزِ امسال مردم میهن ما نیز از برکت وجود رژیم چپاولگر سرمایه‌داری جمهوری اسلامی، که تار و پودش را فساد و دزدی و اختلاس و رانت‌خواری و چپاول دسترنج زحمتکشان، قانون‌ستیزی، بی‌احترامی به حقوق مردم فرا گرفته است، خالی‌تر از گذشته است و نوروزشان همانند هر روزشان شده است. امروز نیز مانند دهه‌های گذشته از سفره مردم ایران برمی‌دارند و به سفره آقازاده‌ها می‌افزایند. کوه ثروت‌های بادآورده و افسانه‌ای این مافیا از قله کوه دماوند قابل رویت …

«طی ماه‌های گذشته برغم ادعاهای عالی‌ترین مقامات قضایی جمهوری اسلامی پیرامون رعایت حقوق زندانیان سیاسی، چیزی که عملاً و هر روزه در حال رخ دادن است، نه ذره‌ای بهبود شرایط زندانیان، بلکه تشدید سرکوب و ضدانسانی‌تر‌کردن بیش از پیش شرایط آنان بوده است تا با بالابردن هزینه زندان، مردم به جان آمده ایران و کنشگران سیاسی در سطح جامعه را مرعوب و مقهور سیاست‌های سرکوب‌گرانه سازند. انتقال به سلول انفرادی، توهین و تحقیر، ضرب و شتم، تشکیل پرونده‌های جدید و صدور احکام تازه و تبعید به زندان‌های دور از محل سکونت و از جمله روش‌های اعمال فشار بر زندانیان و آزار و اذیت خانواده‌هایشان است که در ماه‌های اخیر شدیدتر و گسترده‌تر شده است. نهادهای امنیتی و قضات وابسته به این نهادها آشکارا دریافته‌اند که زندان نه تنها مانع و بازدارنده مبارزات حق‌طلبانه زندانیان سیاسی نشده، که خود به محل و مجالی برای تداوم مبارزات و مقاومت آنان تبدیل شده و …

«نرگس محمدی» در مصاحبه اخیر خود در مورد دیدار با مادران داغدیده آبانماه ۱۳۹۸، که فرزندان خود را از دست دادند، سخن گفت و از عدم انتقام «از جلادان و قاتلان فرزندان این خانواده‌ها» از زبان آنها طرح نمود که این امر موجب اعتراض خانواده شهدا گردید. در این رابطه مادر «پژمان» از کشته‌شدگان ۹۸ چنین می‌گوید: «ما راهمان، راه بچه‌هایمان است. همه جا فریاد زدم، من، مادر جاوید نام پژمان قلیپور، تنها چیزی که آرامم می‌کند انتقام است و قلب کسی که قلب بچه‌ام را نشانه گرفت»! برادر «برهان منصورنیا» از دیگر کشته‌شدگان آبان ۹۸ در پیامی به ۱۵۰۰تصویر: «این صحبت‌ها را تأیید نمی‌کنیم و اصلی‌ترین خواسته‌های ما انتقام و دادخواهی‌ست». همچنین خانواده‌ی «داستان‌خواه» و «سرتیپی» که فرزندان‌شان را در اعتراضات آبان از دست دادند، از عدم تأیید این صحبت‌ها نوشتند. خانواده «وحید دامور» از دیگر کشته‌شدگان آبان ۹۸ در ادامه واکنش‌ها به خانم «نرگس محمدی»: «ایشان به هیچ‌وجه نماینده‌ی ما نیستند و تنها یکبار به …

یک سال از درگذشت ناگهانی «دکتر فریبرز رئیس‌دانا» می‌گذرد. این صدای کارگران و زحمتکشان ایران در ٢۶ اسفند ماه سال گذشته خاموش شد. «دکتر فریبرز رئیس‌دانا»، اقتصاددان چپ و جسور ضدسرمایه‌داری، ضدامپریالیست و ضد صهیونیست در یکی از آخرین سخنرانی‌های خود در یک میزگرد سیاسی در خبرگزاری ایلنا درباره آزادی و عدالت اجتماعی سخن گفت و ما بخش کوتاهی از آن را در اینجا انتشار می‌دهیم و یاد او را گرامی می‌داریم. «رفیق فریبرز رئیس دانا» در این سخنرانی چنین گفت: «[…] من به عنوان یک چپ‌گرا و سوسیالیست اینجا آمدم تا بگویم تنها راه ما دموکراتیسم است. در آن دموکراتیسم عدالت مبناست. عدالت این نیست که بورژوازی بگوید داریم به شما فرصت برابر می‌دهیم. آزادی فقط آزادی منفی «آیزالیا برلین» نیست؛ آزادی مثبت هم هست. ما نمی‌توانیم تنها بگوییم بروید مدرسه، باید مدرسه هم بسازیم. برای اینکه مدرسه بسازیم باید پول داشته باشیم و برای اینکه پول داشته باشیم، باید …

صدوپنجاه سال پیش در روز ۱۸ مارس (۲۸ اسفند) ۱۸۷۱، کارگران و لایه‌های پایینی اقشار خرده‌بورژوازی پاریس، شهری که قهرمانانه شش‌ماه محاصره‌ کاملِ ارتش آلمان را پشتِ سر نهاده بود، در شرایطی که هنوز دشمن در خاک فرانسه و در بخش‌هایی در حومه شهر بود، به مقابله با توطئه‌های پی‌درپی دولتِ موقتِ جمهوری سومِ تازه ‌تأسیس فرانسه پرداختند، و به قول مارکس «انقلاب باشکوه» خود را بر پا کردند. انقلابی که برغمِ عمر بسیار کوتاه‌اش نخستین تلاش برای استقرار سوسیالیسم و الهام‌بخشِ جنبش‌ها و انقلابات بعدی در نقاط مختلف جهان بود. ما درباره مهم‌ترین آموزه‌های کمونیستی از انقلاب با شکوه کمون پاریس، و اینکه چرا پرولتاریا در نیمه ‌راه متوقف شد، بارها سخن گفته‌ایم. مباحث مربوط به سیاست‌ها و نتیجه کمون قبل از هر چیز تأثیر قابل توجهی در اندیشه‌های انقلابی و فناناپذیر کارل مارکس داشت که وی آنرا اولین نمونه از «دیکتاتوری پرولتاریا» توصیف کرد. دیکتاتوری پرولتاریا اعمال قهر پرولتری اکثریت جامعه بر …

زمستان پایان یافت و بهار جان‌بخش طبیعت فرا رسید! در سالی که گذشت مبارزات کارگران و زحمتکشان بدون وقفه و عقب‌نشینی و با تجربیات پُربار ادامه یافت تا زمستان سخت سرمایه‌داری را با الهام از طبیعت، به بهاری زیبا بدل سازد. هر چند که دوره تاریکی و سرمای سخت زمستان به سرعت گذشت ولی در هر حال این زمستان ساخته و پرداخته طبقات فرادست برای زحمتکشان نیز، رفتنی است و مانند هر پدیده دیگری پایانی دارد که چندان دور نیست. سال نو با پیام‌های شادباش تشکلات مستقل و مبارز آغاز شد و آرزوی پیروزی و شادکامی برای زحمتکشان در این پیام‌ها شیرینی بهار را دو صد چندان کرد. در اسفند ماه تلاش تشکلات مستقل کارگران، معلمان، بازنشستگان، فعالان مدنی، هنری، ادبی و … برای دستمزدی کافی برای زندگی انسانی و شایسته همراه با رفاهی نسبی در کنار مبارزه برای رهایی عزیزان دربند و برای به‌دست‌آوردن آزادی بیان، تشکل‌یابی، حق اعتصاب …

عریضه‌نویسی که یکی از سنت‌های دیرین و همین چند هفته پیش در انحصار بخشی از اپوزیسیون خارج از کشور بود که هر چهار سال یکبار در پی جابجائی مسند قدرت در کاخ سفید تعدادی از فعالان سیاسی خارج از کشور به دور هم جمع می‌شدند و از رئیس جمهوری جدید آمریکا درخواست می‌کردند تا به طرح مطالباتی آنها توجه کافی مبذول دارد، به این امید که اگر نه همه آن، بلکه حداقل بخشی از آن مورد عنایت دولت جدید آمریکا قرار گیرد. اما اغلب این عریضه‌ها از حد طرح مطالبات فراتر نمی‌روند. اواسط بهمن ماه ۳۸ نفر از «کنشگران» داخل کشور عریضه‌ای برای «جو بایدن» می‌نویسند که به لحاظ مضمون با عریضه آن ۳۰ تن از سلطنت‌طلبان فَرَشگرد خارج از کشور، که تقدیم ریاست جمهوری «ترامپ» کرده بودند، اساساً تفاوتی ندارد. تنها تفاوت ظریف و فاحش این است که اینبار چنین عریضه‌ای در داخل کشور تهیه و تدون شده است. …