رفیق امیر خیزی در سال ١٢٧٦ در شهر تبریز در محلهﯼ “امیر خیز” متولد شد. در دوران جوانی خود در انقلاب مشروطیت شرکت کرد و پس از تشکیل حزب کمونیست ایران در کنار حیدر عمواوغلی قرار داشت. فعالیتﻫﺎﯼ چشمگیر کمونیستی امیر خیزی در دوران سیاه حکومت پهلوی که توأم با زندان و شکنجه بود٬ بر تمام کمونیستﻫﺎﯼ ایران آشکار است. رفیق امیر خیزی بعد از سقوط رژیم رضاخان٬ از خارج به ایران بازگشت و در دومین کنگرهﯼ حزب توده ایران به عضویت کمیتهﯼ مرکزی حزب در آمد. او در تمام عمر سیاسی خود از مارکسیسم ــ لنینیسم دفاع نمود٬ و آن گاه که اکٽریت کمیتهﯼ مرکزی حزب توده در منجلاب رویزیونیسم درغلطیدند٬ او با وصف آن که تنی رنجور و علیل داشت ولی هر گونه زور و تهدید را به جان خرید و در موضع ٽابت خود باقی ماند. او در نامهﺍﯼ که به رفیق قاسمی نگاشت٬ اعلام کرد که رفیق قاسمی و رفقایش ادامه دهندهﯼ حقیقی راه حزب کمونیست ایرانند. رویزیونیستﻫﺎﯼ ایرانی و روسی به خاطر حفظ ظاهر٬ این رفیق علیل را که قادر به حرکت نبود٬ از دیگران مجزا کرده و حالت تبعید در تبعید را برایش قائل شدند.
رفیق امیر خیزی در تابستان ١٣٥٨ در تبعید درگذشت.
یادش گرامی باد!
توضیح آن که گرچه رفیق امیر خیزی عضو “توفان” نبوده است٬ لیکن جهت بزرگداشت از این کمونیست برجسته٬ ما به درج این مختصر نمودیم.