حزب کار ایران (توفان) به حزب طبقه کارگر ایران بهپیوندید!
انتشار ویدئویی در فضای مجازی، که صحنۀ درگیری لفظی و دفاع دختر جوانی در مورد حقِ انتخابِ پوشش خود با مأمور «گشت ارشاد» را نشان می‌دهد، به فیلمی دِرام تبدیل شد. ناگهان دو مأمور زن به سوی دخترجوان هجوم می‌برند و یکی از آن دو، دختر جوان را کتک میزند. در پایان دختر بی‌حال روی زمین در آغوش زنی دیگر دیده می‌شود. در فیلم باری دیگر شاهد نحوه خشونت‌آمیز مأموران گشت ارشاد در برخورد با مردم هستیم. نشر این فیلم در اینترنت واکنش‌های گسترده‌ای را در میان برخی از روشنفکران، شخصیت‌های هنری، حتی وزرای دولت، نمایندگان مجلس، معاون رئیس جمهور و غیره… موجب شد.
چهل سال است که حاکمیت سرمایه‌داری اسلامی ایران با تصویب قوانین واپسگرایانۀ مذهبی و تبعیض جنسیتی با مقاومت شورانگیز زنان روبروست. ویدئوی فوق لجام‌گسیختگی پلیسِ جمهوری اسلامی را باری دیگر به تصویر کشید. چهل سال از انقلابی پرشکوه، که در میانۀ راه متوقف شد، می‌گذرد. پس از پیروزی انقلاب حاکمان هر روز برای راندن زنان از صحنۀ فعالیت‌های اجتماعی و کنارگذاردن نیمی از نیروی کار جامعه به حیله‌ای جدید متوسل شدند. اسفند ماه ۱۳۵۷ زنان در مخالفت با طرح قانون حجاب اجباری به خیابان‌ها آمدند و در پی تظاهراتی وسیع، رژیم را مجبور به عقب‌نشینی کردند. دو سال بعد قانون «حجاب اجباری» در مدارس وضع و به اجرا درآمد. دیری نپائید که «حجاب اجباری» به تمامی ادارات و دوایر دولتی و خصوصی بخشنامه شد و به اجرا درآمد. طرح «حجاب اجباری» گامی جدّی به منظور کنارگذاردن زنان از فعالیت‌های مختلف در سطوح اجتماعی بود. مسئولین جمهوری اسلامی با وضع چنین قانونی پایه‌ای‌ترین حقوق بشر، یعنی حق آزادی و انتخاب نوع پوشش را زیر پا نهادند. زنانی که مقاومت کردند به زور ضرب چاقو و پاشیدن اسید بر چهره آنان مجبور به رعایت حجاب اسلامی گشتند؛ قوانین زن‌ستیز یکی پس از دیگری به تصویب رسیدند. کاهش سن ازدواج دختران به ۱۳سال؛ قانون انتخاب چند همسری و صیغه، که در واقع زن را به ابزار جنسی مرد تبدیل کرد؛ تجاوز جنسیِ مرد با کلاه شرعی صیغه، امری قانونی اعلام شد. عدم حق ازدواج زنان بدون اجازۀ پدر؛ عدم حق سفر برای زنان بدون اجازۀ همسر؛عدم حق طلاق بدون رضایت شوهر؛ عدم حق سرپرستی فرزند ان خود از دوسالگی به بعد؛… حتی به دستور شورای نگهبان، زن بدون اجازۀ همسر حق حضور در مراسم فوت پدر یا مادر خود را هم ندارد! طبق تغییرات در قانون ارث «اگر شوهر در زمان فوت هیچ فرزند یا نوه‌ای از همسرش یا از همسران قبلی نداشته باشد، زن از اموال مرد یک چهارم ارث می‌‌برد. در غیر این صورت یک هشتم از اموال مرد را به ارث خواهد بُرد.» علاوه بر قوانین برشمرده، اشتغال به کار و دستمزد نیز ازعمده مسائلی هستند که زنان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. از ۵۴ درصد نرخ بیکاری تحصیل‌کردگان در پایان سال گذشته نرخ بیکاری زنان تحصیل کرده ۳۱,۱ درصد و نرخ بیکاری مردان تحصیل کرده ۱۴,۱ اعلام شد. تفاوت فاحش دستمزد زنان و مردان یک معضل جهانی است که در ایران به شکل فاحشی به چشم می‌خورد. دستمزد زنان کارگربین یک سوم تا یک ششم دستمزد مردان است و این در حالیست که زنان روزانه بین ۱۲ تا ۱۴ساعت مجبور به کار هستند. اکثر کارگران زن از حمایت‌های قانونی، حقوق و مزایای کمتری برخوردارند. زنان بسیاری هستند که مورد خشونت، تجاوز و آزار جنسی کارفرما نیز قرار میگیرند.
اعتراضات علیه حجاب اجباری تبدیل شده است به شیوه‌ای تبلیغاتی برای جناح‌های درون رژیم. آنها «کشف حجاب» را به ابزاری برای دعواهای سیاسی و جناحی خود تبدیل کرده‌اند. مخالفین رژیم هم که در بیت سینه‌زنان امپریالیسم، خصوصاً امریکا، عضویت دارند، با برنامه‌های از پیش ریخته شده، سعی در تغییر مسیر مبارزۀ زنان دارند. فریاد صدای اعتراضات برحق زنان هر روز رساتر می‌شود. فریاد خواست نان، کار، پوشش اختیاری، رفع تبعیض جنسیتی نه تنها قابل دفاع، بلکه وظیفۀ ما است. اما بدون تشکیلات و رهبری حزبی در نهایت چنین جنبش‌هایی تحت نفوذ ایدئولوژی بورژوائی به سازش و یا شکست منتهی می‌شوند. باید بر این امر آگاه بود که عدم تساوی حقوق زنان و مردان ریشه در جامعۀ طبقاتی دارد و نه در تفاوت جنسیت آنها. باید آگاه بود که تضمین حقوق دمکراتیک و حقوق اجتماعی زنان در گروی پیوند جنبش دمکراتیک زنان با جنبش سیاسی زحمتکشان است. تنها سوسیالیسم است که شرایط مادی و فرهنگی رفع ستم مضاعف بر زنان را می‌تواند فراهم آورد.
برگرفته از نشریه توفان الکترونیکی شماره ۱۴۲ فروردین ۱۳۹۷
