یکشنبه , ۲۲ مهر ۱۴۰۳
برگ نخست / مجموعه مقالات / مقالات نشریه توفان / برخورد کمونیستی به مسئله ملی (۳)

برخورد کمونیستی به مسئله ملی (۳)

در ادامه دو بخش نخست در مورد مسئله ملی بخش زیرین منتشر می­شود. در دو بخش قبل حزب کار ایران(توفان) از جنبه تئوریک که بسیار مورد تحریف ناسیونال شونیستها قرار می­گیرد به بررسی مسئله پرداخت و حال بخشهای مشخص را مورد پژوهش قرار می­دهد.

در عرصه عملی و مشخص

نظر حزب کار ایران (توفان) در مورد حل مسئله ملی در ایران و در عراق و سوریه

۱- مسئله ملی درایران

شرایط ایران را در نظر بگیریم. ایران کشوری کثیرالملله از خلقهای گوناگون است. ملت فارس و به طور عمده ملل ترک(اعم از آذری و یا ترکهای غیر آذری-توفان) در تاریخ ایران بعد از اسلام، همواره قدرت سیاسی را در دست داشته و در سرکوب ملی نسبت به سایر خلقهای ایران سهیم بوده­اند. اقتصاد ایران به طور اساسی در دست بورژوازی آذری و بورژوازی فارس است. ستم ملی در ایران به طور عمده در عدم برابری از استفاده از زبان مادری در نظام آموزشی تجلی می­یابد. زبان فارسی زبان رسمی ایران است و در مدارس و دانشگاهها تدریس می­شود و در ادارات از آن استفاده می­گردد. این تجلی ستم ملی در ایران است که حزب ما با آن مبارزه می­کند و در کنار استفاده از زبان رسمی مشترک(فارسی) خواهان به رسمیت شناختن حقوق برابر سایر زبانهای ملیِ ملل ساکن ایران به منزله زبان رسمی آنها است.

راه رهائی خلق کرد و سایر خلقهای ایران در همکاری آنها با یکدیگر برای سرنگونی رژیم سرمایه­داری و ضد دموکراتیک جمهوری اسلامی ایران به عنوان مهمترین مانع بر سر راه تحقق دموکراسی در سراسر ایران و از جمله تحقق حقوق ملی خلقهای ایران است. تنها در یک ایران دموکراتیک که نتیجه مبارزه طبقه کارگر واحد ایران باشد، امکان تحقق تساوی حقوق ملی خلقهای ایران مقدور است. این بدان مفهوم است باید در این راستا به تبلیغ برای وحدت خلقها و طبقه کارگر برای استقرار ایرانی دموکراتیک دست زد که در آن به پیوند و همبستگی همه نیروهای انقلابی خلقهای ایران نیاز است. باید به این خواست حزب واحد طبقه کارگر ایران، اتحادیه واحد کارگران ایران برای رهائی از چنگ ارتجاع سیاه داخلی دامن زد. باید برای پیروزی در مبارزه برضد امپریالیسم و صهیونیسم که دشمنان انقلاب ایران هستند، مبارزه مشترک نمود و علیه آنها خط روشنی داشت که نقش آنها را در منطقه افشاء می­کند، چه در ایران، چه در عراق و چه در سوریه. ایجاد کردستان مستقل و دموکراتیک و چه بسا سوسیالیستی در ایران بدون مبارزه با تمامیت رژیم حاکم در ایران و در همبستگی با طبقه کارگر و حزب واحد طبقه کارگر ایران، حرفی بیهوده و همدستی با امپریالیسم و صهیونیسم است. این یک توهم است اگر خلق کُرد تصور کند می­تواند بدون انجام یک انقلاب سراسری و در همبستگی با سایر خلقهای ایران، به تاسیس کردستان “سوسیالیستی” در ایران دست زند و سرنوشت خویش را از سرنوشت سایر خلقهای ایران با الهام از ناسیونال شونیسم بورژوائی جدا کند.

مارکسیست لنینیستها پیوسته حق ملتها را در تعیین سرنوشت خویش تا سر حد جدائی محترم داشته و به رسمیت شناخته اند. انکار این حق در حکم انکار تساوی ملتها با یکدیگر ، انکار حق حاکمیت این یا آن ملت است. انکار این حق به وحدت امروزی ملتهای ایران در مبارزه با ارتجاع و امپریالیسم ضربه شکننده وارد می­آورد و امکان وحدت دموکراتیک آنها را در دولت واحد در فردای انقلاب منتفی می­سازد. انکار این حق از ناسیونالیسم بورژوائی سرچشمه می­گیرد. اما بدیهی است که “حق جدا شدن”  به معنای “لزوم جدا شدن” نیست. مارکسیست لننیستها برای هر ملتی “حق جدا شدن” را به رسمیت می­شناسند ولی در عین حال فقط آنگاه به استفاده از چنین حقی رای می­دهند که مصالح تکامل انقلاب پرولتاریائی اقتضاء کند. لنین حق جدا شدن ملتها را در هر کشور به حق طلاق زوجین در خانواده تشبیه می­کرد و می­گفت همچنانکه قبول حق طلاق برای زوجین به معنای از هم پاشیدن خانواده نیست و بلکه برعکس وسیله تحکیم آن تا حد ممکن است حق جدا شدن برای ملتها نیز به معنای تشویق و ترغیب به تجزیه طلبی نیست، بلکه وسیله تحکیم وحدت آنهاست. “هر چه ساختمان ِ دموکراتیکِ دولت به آزادی کاملِ جدائی نزدیکتر باشد عملا کوشش در راه جدائی، نادرتر و ضعیف­تر خواهد بود زیرا که فوائد دولتهای بزرگ از لحاظ ترقی اقتصادی و از لحاظ مصالح توده­ها مسلم است”.

نشریه توفان شماره ۳۴،  ارگان سازمان مارکسیستی لنینیستی توفان در خرداد ماه ۱۳۴۹ مطابق ماه مه ۱۹۷۰  تحت عنوان “در باره طرح مسئله ملی” نظرش را در مورد حل مسئله ملی در زمانی که هنوز شاه به عنوان عامل امپریالیسم و ژاندارم منطقه در ایران بر سر کار بود نوشت. از آن تاریخ تا کنون اساس حل مسئله ملی در ایران حتی با توجه به استقرار رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی، تغییر ماهوی نکرده است و نتیجه نهائی آن به سرانجام حل مسئله انقلاب ایران و رهبری طبقه کارگر در آن بستگی دارد. ما نوشتیم: “در جهان کنونی ما، در دوران امپریالیسم، حق تعیین سرنوشت فقط در اثر غلبه بر امپریالیسم و رژیم دست نشانده اش بدست خواهد آمد و چنین غلبه ای فقط در اثر پیکار متحد و طولانی همه ملت های کشور واحد حاصل خواهد شد. هرگونه تفکیک قوای این ملتها ، هرگونه تجزیه سازمان های توده ای آنها ، هرگونه اخلال در حزب واحد طبقه کارگر آنها به زیان مبارزه ملی و ضد امپریالیستی، به سود استعمار خواهد بود و حل مسائل مختلف جامعه کنونی ما و از جمله حل مسئله ملی ملتهای مختلف ایران را به تاخیر خواهد انداخت.

ما نظر محافل شونیستی و فاشیستی ایران را که در صدد نفی اختلافات ملی و انکار ستم ملی در ایران اند نظری باطل پوسیده و ضد انقلابی می­شماریم و معتقدیم که پیروزی انقلاب ملی و دموکراتیک به رهبری طبقه کارگر باید زمینه حل مسئله ملی درونی ایران را بر اساس حق ملتهای ایران در تعیین سرنوشت خویش فراهم کند.”

ما تحت عنوان “قیام خلق کرد عراق چه میآموزد” در نشریه توفان شماره ۹۵،  ارگان سازمان مارکسیستی لنینیستی توفان در تیر ماه ۱۳۵۴ مطابق ژوئیه ۱۹۷۵ نوشتیم:

“حل مسئله ملی در ایران مستلزم برانداختن تام و تمام نفوذ امپریالیسم و سوسیال امپریالیسم از ایران و پایان بخشیدن به سلطه ارتجاعی داخلی است، پایان بخشیدن به سلطه آن نیروهائی است که با آزادی خلق­های ایران عنودانه محالفت می­ورزند و به حق ملتهای ایران در تعیین سرنوشت خویش وقعی نمی­گذارند. تنها انقلاب دموکراتیک و ملی به رهبری طبقه کارگر می­تواند مسئله ملی را در ایران یکبار برای همیشه حل کند. برای پیروزی چنین انقلابی وحدت طبقه کارگر در سراسر کشور، وحدت سازمان سیاسی و سازمانهای صنفی طبقه کارگر ضروری است. تجزیه حزب طبقه کارگر و سازمانهای توده­ای آن بر حسب خصوصیات ملی در صف نیروهای انقلابی و در رهبری آنها اختلاف و تفرقه ایجاد خواهد کرد، کار انقلاب به سرانجام نخواهد رسید و حل مسئله ملی همچنان معوق خواهد ماند. همه مارکسیست- لنینیستهای ایران- به هر یک از خلق­های ایران که تعلق داشته باشند – وظیفه دارند اصل لنینی حزب واحد طبقه کارگر در سراسر کشور را – حزبی که باید همه سازمانهای توده­ای سراسری را رهبری کند- راهنمای عمل خود قرار دهند، در حزب واحد طبقه کارگر گرد آیند و مبارزه مشترکی و واحدی را برای پیروزی انقلاب ملی و دموکراتیک به رهبری طبقه کارگر سازمان دهند. این یگانه راه حل مسئله ملی در ایران، یگانه راه رهائی خلقهای ایران از اسارت و ستم ملی، یگانه راه نیل به ترقی، رفاه و سعادت ملی است.”

بر گرفته از توفان شـماره ۲۲۲ شهریور ماه ۱۳۹۷ـ سپتامبر سال ۲۰۱۸

ارگان مرکزی حزب کار ایران(توفان)

Print Friendly, PDF & Email