به یاد آنان که هرگز از خاطره نمی­روند

اطلاعیه حزب کار ایران (توفان)

 خبر کوتاه بود، توفان یکی از بنیانگذاران خود را از دست داد.

در غروب روز ۴ نوامبر ۲۰۱۹  رفیق هادی جفرودی یکی از پایه­‌گذاران تشکل ما، رفیق ما، زندانی سیاسی سابق، چهره شناخته شده اپوزیسیون، در غربت به ­دور از مام میهن، در مهاجرت، در شهر پاریس، زندگی مشحون از مبارزه خویش را پشت سرگذاشت و به ابدیت پیوست.

رفیق هادی جفرودی به شهادت دوست و دشمن از چهره‌­های مقاوم و سرشناس زندانیان سیاسی دوران شاه در ایران بود. این رفیق در دوران جوانی به عضویت سازمان جوانان حزب توده ایران درآمد و در زمان سقوط حزب توده ایران به دامان رویزیونیسم خروشچفی، در کنار رفقا قاسمی و فروتن، مانند سایر هم‌رزمانش سازمان مارکسیستی – لنینیستی توفان را بنیاد گذارد و به عنوان عضو هیأت مرکزی این سازمان برای ادامه کار انقلابی از تحصیل خود گذشت و راهی ایران شد. وی در ایران تشکیلات وسیعی ایجاد کرد که مورد دستبرد ساواک قرار گرفت و وی به اسارت دشمن درآمد. در تمام طول زندان در زیر شکنجه مقاومت نمود و حاضر نشد مانند خودفروختگان و دورویان به مصاحبه تلویزیونی دست زند و از کرده‌­های خویش تبری جسته و طلب عفو نماید. در دادگاه نظامی چون کوهی در مقابل اتهامات دادستان ایستاد، از نظریات خویش دفاع کرد و به ده سال زندان محکوم شد. هادی پس از آزادی از زندان در آستانه انقلاب، شاهد سقوط زندانبانان خویش بود و در ایران به سازمان کارگران مبارز ایران، که بخشی از توفان بود، پیوست و تا روز آخر به ایدئولوژی مارکسیسم – لنینیسم وفادار ماند. وی در دوران سلطه جمهوری اسلامی نیز به خاطر دفاع از عقاید و ادامه مبارزه سیاسی مورد پیگرد قرار گرفت و مجبور به جلای وطن شد تا به مبارزه خود ادامه دهد. این رفیق قبل از اسارت، در زمان اقامت در اروپا عضو کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی بود و در زندان شاه نیز با هیأت‌های اعزامی حقوق بشر از طرف کنفدراسیون جهانی در باره اوضاع زندان بدون واهمه صحبت می­کرد.

رفیق هادی جفرودی در زمانی که شاه به مونیخ آمده بود و از موزه «آلته پیناکوته» دیدن می‌­کرد به عنوان عضو کمیته تدارک آکسیون‌ها در تمام نمایشات اعتراضی شرکت داشت و سر خود را به زیر چرخ جلوی ماشین پلیس مونیخ قرار داد تا آنها را از حرکت بازداشته و مجبور کند رفقای دستگیر شده را آزاد کنند. پلیس مونیخ از این همه شهامت شگفت‌­زده شده بود و به خواسته معترضان تن در داد. روزنامه‌­ها نوشتند که شاه ایران به ­قدری ناراحت بود که به تابلوهای با ارزش موزه «آلته پیناکوته» با عینک دودی نگاه می­‌کرد.

یاد این رفیق گرامی باد.

حزب کار ایران (توفان) ۴ نوامبر ۲۰۱۹