حزب کار ایران (توفان) به حزب طبقه کارگر ایران بهپیوندید!
دیماه با شب یلدا آغاز شد، شبی که نماد پیروزی روشنایی بر تاریکی است و به همین جهت هزاران سال است که در ایران و کشورهای همجوار ایران جشن گرفته میشود. ولی به دلیل وجود نظام سرمایهداری اسلامی در ایران مدتهاست که هر سال مردم ایران حسرت سالهای قبل را میخورند و در هر جشنی میگویند دریغ از پارسال!
دیماه امسال به دنبال آبان و آذر خونین آمد و سیاست سرکوب و فقیرسازی نئولیبرالهای ایرانی، که مو به مو دستورات سازمانهای مالی امپریالیستی را به مورد اجرا میگذارند، تا زمینه ورود سرمایههای امپریالیستی آماده شود، کماکان ادامه یافت. گرانساختن بنزین به دنبال گرانسازی تمامی مایحتاج مردم شعله بر زندگی مردم انداخت و خشم زحمتکشان را موجب گشت و سرکوبگران اسلامی وحشتزده به کشتار مردم له شده در زیر خط فقر پرداختند به گمان آنکه حکومت خود را جاودانی کنند.
کارگران و زحمتکشان ایران، که با غول سرمایهداری اسلامی درگیر هستند، از جانب امپریالیستها نیز در زیر فشار تحریمهای غیرانسانی قرار گرفتهاند. علاوه بر سختی مضاعف برای تهیه ضروریات زندگی، تهدید مداوم و جانفرسای جنگ احتمالی نیز بر مشکلاتشان افزوده شده است، که این موضوع نیز خود موجب سرکوب بیشتر از طرف رژیم میشود.
شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران «اسماعیل بخشی»، «محمد خنیفر»، «سپیده قُلیان»، «امیر امیرقلی»، «امیرحسین محمدی فرد»، «ساناز الهیاری»، «عسل محمدی»، «عاطفه رنگریز» و «مرضیه امیری» هر یک را به ۵ سال حبس قطعی محکوم کرد. «علی نجاتی» نیز در دادگاه انقلاب تهران به ۵ سال حبس محکوم شد. این احکام ظالمانه، که بطور ناگهانی و در غیاب متهمان و وکلای آنها صادرشده بود، روز ۲۵ آذر ابلاغ گردید. دو روز پس از ابلاغ این احکام، روز چهارشنبه ۲۷ آذر، «یوسف بهمئی»، «ابراهیم عباسی منجزی»، «محمد خنیفر»، «مسلم چشم خاور»، «ایمان اخضری» و «خدائی» به اتهام اخلال در نظم عمومی در شعبه ۱۰۲ کیفری ۲ شهرستان شوش به ریاست قاضی «سراج» مورد محاکمه قرار گرفتند. رژیم سرمایهداری اسلامی، که به وحشت مرگ و تشنجی کشنده گرفتار گشته است، تمام قد و با شمشیر خون چکان و از رو بسته خود به عربدهکشی روی آورده تا صف متحد و یکپارچه کارگران را از مقابل خود بردارد و گمان بُرده است که با زندان و شکنجه میتواند در عزم کارگران و زحمتکشان خللی وارد آورد. زهی خیال باطل!
نظام مقدس! که نه میخواهد و نه میتواند معضلات اجتماعی را حل کند و گویا وظیفهای در مقابل مردم سیلزده، بیکار، فقیر، حاشیهنشین و … برای خود احساس نمیکند، فقط و فقط به سرکوب و بیکارسازی و تحمیل فقر بیشتر و هر آنچه ایجاد فساد میکند، میپردازد و البته بدین شکل تیشه بر ریشه خود میزند و قبر خود را میکَنَد. هر قدر بیشتر تلاش میکند ارتش زحمتکشان را بیشتر در مقابل خود مییابد، زیرا تا ظلم وجود دارد، مبارزه نیز ادامه می یابد. اگرچه سرکوب شدت یافته است، ولی مبارزه نیز جریان مییابد. در ذَیل بر بخشی از وقایع مبارزاتی وقوعیافته در دیماه نظری میاندازیم:
