کشتار پناه­جویان دیگر ضدبشری نیست

رجب طیب اردوغان اتحادیه اروپا را تهدید کرد چنانچه به­ خواست‌های توسعه­‌طلبانه وی تن در ندهند، سیل پناهندگان و در واقع بی­‌پناهان را به­ عنوان عامل فشار سیاسی به­ سمت اروپا سرازیر می­‌کند تا به­ ­خواست‌های خویش دست‌­یابد. وی به­ وعده خود عمل کرد و از جان پناه­جویان مایه گذارد و آنها را به­ مُهره سیاست پان­‌ترکیسم خود در منطقه بدل نمود. جان انسان پناه­جو، سرگردان، بی­‌پناه، آواره و قربانی تجاوزات امپریالیستی و بی‌رحمی سرمایه­‌داری برای این ممالک سرمایه­‌داری غارتگر و استعمارگرِ دنیا کوچک‌ترین ارزشی ندارد و ملعبه دست آنان قرار می­‌گیرد. هر کس بر اساس منافع روز خود به­ معامله بر سر آن دست می­‌زند تا به­ منافع لحظه­‌ای خود برسد و آنوقت دیوار فراموشی را به­ کهکشان می­‌کشد. آنها از وجود این انسان‌ها تنها برای مقاصد و نیات شوم سیاسی خود و تحقق این منافع سوء استفاده می­‌کنند و زمانی که وجودشان در عرصه شطرنج سیاسی جهان فاقد ارزش شد، مانند تفاله آنها را به­ دست سرنوشت خویش رها کرده و سربه­‌نیست می­‌نمایند. این آوارگان تا دیروز به­ عنوان «قربانیان بشار اسد»، «قربانیان گاز سمی»، «قربانیان بمب­‌های روسی و سوری» که باید به­ عنوان انسان مورد ترحم و پشتیبانی جامعه جهانی قرار گیرند، در مطبوعات غرب مورد «حمایت» بودند و  سازما‌‌‌ن‌های«”حقوق بش»” ساختگی آنها برایشان سینه درانده و اشک تمساح می‌افشاندند که به­ هزاران دلیل باید آنها را از دست «مستبد خونریزی چون بشار اسد نجات داد». این انسان­‌ها تا دیروز، تا زمانی که تاریخ مصرف سیاسی‌­شان به ­انتها نرسیده بود، انسان‌های والا و پر احساس محسوب می‌­شدند که چهره­‌های گریان­‌شان، صفحات سیمای تبلیغاتی غرب را هر شب پُر می­‌کرد. برای آنها، داستان‌های پرسرنوشت و افسانه­‌های تبلیغاتی بهم­‌­می­‌بافتند و هر روز و هر شب برای بیماران مزمن عادت کرده به­ برنامه­‌های دروغین تبلیغاتی تلویزیونی، اخبار مناسب روز سرهم می­‌کردند تا مغز انسان‌ها بیشتر از حد مجاز نیاندیشد. حال همان قربانیان «بمب‌ها و گازهای سمی» که از دست«”قساوت و خونریزی بشار اس»” فرار کرده و به دامان دایه‌­های مهربا‌ن­‌تر از مادر در اروپا پناه آورده‌­اند، با بمب‌­های تبلیغاتی و نفرت‌انگیز اسلام­‌هراسی و خارجی­‌ستیزی آنها روبرو شده­‌اند. آنها را آدم‌خوارانی جلوه می­‌دهند که گویا برای ربودن آسایش اروپائیان، تجاوز به­ زنان آنها در مرزهای اروپا صف کشیده­‌اند. اروپای طبقاتی نژادپرست به­ روحیه نژادپرستی و نفرت از انسان‌هایِ دیگر دامن می­‌زند تا قتل عام مهاجران را توجیه کند و موجه جلوه دهد و در عین حال نیروهای مترقی درون کشورش را منفرد سازد. در مرز اروپا همه وجدان‌های بشری و فریادهای اعتراض را مزورانه به­ طور دستجمعی بدون سروصدا به­ خاک سپردند و بر روی سنگ مزارشان دسته­ گل فراموشی و تاسف گذاردند. این صدا در فضا پخش است: چشمشان کور، می­‌خواستند فریب ما را نخورند که از آنها به­ عنوان ابزار تبلیغاتی خودمان استفاده کردیم و حال دیگر به­ وجودشان نیازی نداریم. وجود آنها تا لحظه‌­ای که برای سیاست ما سودآورد بود، دارای ارزش بود و حال در دوران چرخش سیاست ما دیگر فاقد ارزش است. حقوق بشر ما کاسبکارانه و گزینشی است.

برای امپریالیسم اروپا و ناتو سوءاستفاده از جان انسان­ها در سوریه، در این بی­‌دورنمائی به­ پایان رسیده، دیگر ارزش گذشته­‌ی بادرونما را ندارد و حال باید سیاست دیگری اتخاذ کند، ولی تخیلات رجب طیب اردوغان که تخیلات پُردورنما در سر می­‌­پروراند به­ اینجا پایان نپذیرفته است. وی برای تحقق مقاصد ناسیونال شونیستی، پان­‌ترکیستی و عثمانیستی خود به­ استمرار سیاست قدیم امپریالیسم ناتو در سوریه نیاز دارد. برای وی ارتش داعش هنوز متحد «انقلابی» و اپوزیسیون سوریه محسوب می­‌شود و باید از آنان به­ عنوان «شورشیان معتدل» نام­برد و نه یک نیروی تروریست. اردوغان هنوز نفهمیده است که بند را آب داده و بخت پیروزی­اش به­ پایان رسیده است. این است که هنوز به­ ابزار سوء استفاده از جان انسان‌ها وفادار مانده است و آنها را برای نیات شوم خود به­ بازی می­‌گیرد و حتی در این راه تا به­ آنجا پیش می­‌رود که دوروئی امپریالیسم ناتو و «دوستداران حقوق بشر» در اروپا را ب ه­چالش می‌­کشد و عملا افشاء می­‌کند. زیرا نمی­‌تواند به‌­پذیرد که سود تبلیغاتی«”بشردوستی»  تنها شامل اروپائیان شو،د ولی بار تحمل رسیدگی به وضعیت پناهندگان بر دوش رجب طیب اردوغان سنگینی کند. وی می­بیند که متحدانش حتی وی را در حمایت از حل بحران پناهندگی در ترکیه تنها گذارده­‌اند، سرش شیره مالیده­‌اند و مخارج این مهاجرت و فاجعه انسانی را تنها به­ دوش ترکیه گذارده­‌اند و فرار را بر قرار ترجیح داده­‌اند. اقدام اخیر رجب طیب اردوغان انتقام از اروپا نیز هست. وی حاضر نیست که تنها قربانی این فاجعه انسانی در سوریه باشد. اروپا نیز باید چهره واقعی خود را نمایان سازد. اروپای شمشیربه ­دست و نه گل به­‌گردن.

نشریه تاگس اشپیگل در تاریخ ۰۳/۰۳/۲۰۲۰ در آلمان می­‌نویسد:

«پس از اینکه رئیس جمهور ترکیه در آخر هفته مرزهای اتحادیه اروپا را برای عبور گشود، بر اساس آمار سازمان ملل در مرز یونان – ترکیه در سرمای شدید ۱۳ هزار نفر تجمع کردند. تکان دهنده است که ببینیم که چگونه پناه­جویان به­ طور هدفمند مورد حمله قرار می­‌گیرند و چگونه پلیس یونان تلاش دارد قایق­‌های آنها را غرق کند».

همین نشریه از قول نماینده پارلمان اروپا می­‌نویسد:

«یونان به حمایت نیاز دارد. «لیکن گزینش  کنونی یونان تقاضای کمک مناسبی نیست». این عمل ضد کرامت انسانی بوده و با پناهجویان مانند دشمنان خارجی رفتار می­‌شود».

در «جزیره لسبوس» در یونان فاشیست‌ها با چماق مسلح شده و به ضرب و جرح پناه­جویان مشغول‌اند و پلیس اروپا به­ دستور هیات حاکمه خودشان نیز با آنها همکاری و در سطح اروپا هم‌خوانی می­‌کند. آنها برخلاف قوانین اساسی ممالک اروپائی حق پناهندگی را به­ دستور دولت‌های خود باطل اعلام کرده­‌اند و قانون اساسی خود را به­ زیر پاگذارده­‌اند و از این همه ریاکاری جمعی و فقدان اصولیت نیز شرم هم ندارند و رسانه­‌های گروهی «بشردوست»شان زبان به­ اعتراض نمی­‌گشایند. آنها می­‌خواهند با قتل عام و تاراندن پناه­جویان به­ ترکیه اروپا را از «لوث وجود آنها پاک کنند». هجوم اخیر پناهجویان به مرزهای یونان و ترکیه و ایجاد جو عمدی و هدفمند وحشت در اروپا و ترس از تسلط خارجیان بر اروپا، فضائی را خلق کرده که می­‌توان تحت تاثیر آن گروه­‌های فاشیستی را برای آدم‌کشی بسیج کرد و به­ همراه پلیس، ارتش، بسیج چماقداران و رسانه­‌های گروهی تبلیغاتی غرب، «مشکل» پناهندگی در جزایر یونان، ایتالیا و ترکیه را برای همیشه حل کرد. جنگ بر ضد پناهجویان که در جزیره لسبوس یونان به­ بیماری کرونا نیز مبتلا شده و در وضعیت غیربهداشتی و غیرانسانی به­ سر می‌­برند، آغاز شده است و مطبوعات، سیاستمداران، جملگی در رنگ‌های گوناگون کنار فاشیست‌ها قرار گرفته­‌اند. روحیه اسلام‌ستیزی و ضدیت با خارجیان در افکار عمومی مردم اروپا نیز به ­کمک این وضعیت می­‌آید. وجدان هیچ دولتمردی در اروپا پاکیزه نیست. پرده­‌های ریاکاری به­ زیر می­‌افتد و چهره مخوف منافع فردی و خودآسائی غالب مردم تحمیق شده و دست­‌پرورده در اروپا در روشنائی خورشید حقیقت برملا می­‌شود. دیگر در پشت عبارات زیبا سنگر گرفتن، از حقوق بشر دم زدن، استبداد دیگران، بی­‌فرهنگی و توحش خارجیان را بهانه کردن، کُمیتش لنگ شده است و کاربردی ندارد. دیگر تکرار این عبارات تکراری وجدان آزرده سراینده آنها را نیر تسکین نمی­‌دهد. تا زمانی که مخالفان سازمان نیابند، به­ خیابان‌ها سرازیر نشوند و به­ اعتراض علیه این توحش بربرمنشانه دست نزنند، فضای نژادپرستانه را  تغییر نخواهند داد. آنها در نهان خود پذیرفته­‌اند که حضور پناهجویان رفاه زندگی آنها را تهدید کرده و امنیت آنها را به­ خطر می­‌اندازد. این است که آنچه را که برزبان نمی­‌آورند، پلیس و سربازان اروپای متحد بر ضد دشمن خارجی در جزایر لسبوس و مرزهای دریائی و زمینی منجر به ترکیه و لیبی با گلوله انجام می‌­دهند. کودکان هدف گلوله قرار می­‌گیرند و یا در دریا غرق می­‌شوند و جهان ناظر این بربریت نژادپرستانه ناتو است و لب نمی­‌گشاید. ماهیت بشردوستی طبقاتی از همه جا نمایان است.

نماینده حزب دموکرات مسیحیان در اروپا آقای وبر اهل آلمان که در چند ساعت پیش برای اجرای حقوق بشر در سوریه و ترکیه یقه می­درانید و از تجاوز به سوریه و سایر نقاط جهان حمایت می­کرد تا همه جا «حقوق بش»” مستقر شود، وقتی که دیگر ریاکاری ممکن نبود به صراحت بیان داشت که پناهجویان خودشان می‌­دانند که اگر به ­خواهند از مرز عبور کنند با گلوله روبرو می­‌شوند، آنها با علم به­ این خطر برای عبور از مرزها هجوم آورده­‌اند. این است که گویا تقصیر خود آنهاست که سینه­‌هایشان را جلوی گلوله می‌­گیرند. وقتی تضادها تشدید می‌­شود و امکان استفاده از نقاب‌های «بشردوستانه» منتفی است، چهره­‌های خون­آشام ظاهر می‌­شوند و جای خنده­‌های «بشردوستانه» را دندان‌های خونریز می‌­گیرد. علل مهاجرت و پناهندگی، تجاوز به حق حاکمیت ملی کشورها و تمامیت ارضی کشورهاست. دست تمام این متجاوزان و یاران منطقه­‌ای و ایرانی آنها در خون این پناهندگان رنگین شده است. یاران دیروز داعش تحت نام اپوزیسیون سوریه نمی‌­توانند جانماز آب بکشند.

بر گرفته از توفان شـماره ۲۴۱ فروردین ­ماه ۱۳۹۹ مارس۲۰۲۰

ارگان مرکزی حزب کار ایران(توفان)