طبقات بالایی جامعه و حکومتهای آنان هرگز قابل اعتماد نبودهاند، زیرا در همه حال در فکر سودجویی بیشتر برای ایجاد بهشت موعود خود بر روی زمین بوده و هستند. در تابستان امسال اعتصاب طولانی مدت کارگران شریف و زحمتکش هفتتپه، به دنبال حقخواهی چند ساله و بیتوجهی مسئولان و تصاحبکنندگان شرکت هفت تپه، شکل گرفت و با پشتیبانی و همراهی کارگران و مدافعان طبقه کارگر در ایران و جهان پیش رفت، تا نمایندگان رژیم را مجبور به مذاکره با کارگران ساخت. با پیوستن کارگران شهرهای دیگر به آنان، اعتصاب سراسری کارگران پالایشگاهها و نیروگاهها نیز آغاز گشت و در نتیجه کارگران توانستند در مذاکره با مسئولان و سرمایهداران بخشی از خواستههای خود را به کُرسی بنشانند و تأییدیه کلامی، و در مواردی نیز قراردادی را به دست آوردند. ولی بعد از پایان اعتصاب، نامردمان ضد کارگر، سازهای ناهنجاز خود را به صدا درآوردند تا در بر همان پاشنه قبلی بچرخد. وعدههای خود در همه زمینهها را، از جمله در زمینه میزان حقوق و پرداخت آنها عملی نکردند و با بیشرمی تمام نیز به احضار، دستگیری، زندانی کردن و اعدام کارگران، معترضان و مدافعان آنها میپردازند و بر ادامه سیاستهای ویرانگرانه خود اصرار میورزند.
هر وعده که دادند به ما باد هوا بود / هر نکته که گفتند غلط بود و ریا بود (ایرج میرزا).
یکی از خصایل مشترک تمام مسئولان مملکتی، از هر جناح و باند مافیایی که باشند، ضدیت با منافع توده مردم و دروغگویی و فریبکاری است. در غارت و چپاول ایران و مردم و در ناراستی و فریبدادن، نه تنها با یکدیگر تفاوتی ندارند، بلکه متحد یکدیگر نیز هستند و اختلافشان با هم فقط بر روی میزان سهمبَری از «سفره انقلاب» است و بس. اگرچه سرمایهداران و مسئولان رژیم سعی دارند تا کارگران و زحمتکشان را خسته و ناامید و مآیوس کنند، ولی مبارزه برای به دستآوردن زندگی شایسته انسانی ادامه خواهد داشت تا زمانی که طبقات فرودست جامعه طعم شیرین پیروزی را بچشند. و آن روز دیر نخواهد بود. مهرماه با مبارزات کارگران و زحمتکشان شروع شد و با ادامهیافتن مبارزه پایان یافت و این مبارزه برخلاف میل سرمایهداران، تا رسیدن به سر منزل مقصود ادامه خواهد یافت. در ذَیل نگاهی به بخشی از رخدادهای کارگری مهر ماه میاندازیم.
حزب کار ایران (توفان) به حزب طبقه کارگر ایران بهپیوندید!
