حزب کار ایران (توفان) به حزب طبقه کارگر ایران بهپیوندید!
پاسخ جمهوری اسلامی به نیاز مسکن زحمتکشان از حرف تا عمل
«دلخوش نباشید که مسکن فقط میسازیم. آب و برق را مجانی میکنیم برای طبقه مستمند. اتوبوس را مجانی میکنیم. دلخوش به این مقدار نباشید. معنویات شما را عظمت میدیم. شما را به مقام انسانیت میرسانیم. ما هم دنیا را می آباد میکنیم و هم آخرت را» (خمینی).
اصل ۳۱ قانون اساسی؛ حق مسکن از رویا تا واقعیت
«داشتن مسکن متناسب با نیاز، حق هر فرد و خانواده ایرانی است. دولت موظف است با رعایت اولویت برای آنها که نیازمندترند به خصوص روستانشینان و کارگران زمینه اجرای این اصل را فراهم کند».
هنوز چند ماهی از خراب کردن آلونک و قتل «آسیه پناهی» در حاشیه شهر کرمانشاه نگذشته است، که فیلم تخریب خانه ۸ متری دو زن سرپرست خانواده در بندر عباس به نام «زهرا حسنزاده» و زن برادرش، که اقدام به خودسوزی میکند و گریه و زاری فرزندانشان در شبکه مجازی چهره واقعی جمهوری اسلامی را به نمایش میگذارد و داغ دل مردم را از جنایات این جنایتکاران مافیائی تازه میکند! این جنایت فقط دو نمونه از دهها هزار مورد تخریب خانههای حاشیه شهرها در سراسر ایران طی دوران بعد از انقلاب است! قوانین و شهرداران این حکومت مشکلی با تخریبکنندگان محیط زیست و حیات وحش و جنگلها و کوهها در رابطه با ویلاسازان و غارتگران و غاصبان اموال عمومی ملت ندارند! آنها دشمن انسانهای زحمتکش، محروم، دردمند، تحقیرشده، بیپناه و ضعیف جامعه هستند! آلونک این دردمندان محروم، ارزش زمینهای اربابان آنها را، کاهش میدهد!
مشکل کجاست؟
آیا ایران کشور فقیری است و امکانات مادی لازم برای تهیه مسکن همه شهروندان ندارد؟ خیر! ایران دارای همه امکانات لازم را برای برآوردهکردن همه نیازهای اولیه زندگی آحاد ملت از نان و کار و مسکن و بهداشت و درمان و آموزش و پرورش را دارد!
تعداد مسکن، سه میلیون بیش از تعداد خانوار
طبق آمار سال ۱۳۹۵ حدود ۲۴ میلیون خانوار در ایران زندگی میکنند و تعداد واحدهای مسکونی حدود ۲۷ میلیون است. طبق آماری که همان سال ارائه شده ۲.۶ میلیون مسکن خالی و ۲.۱ میلیون مسکن نیمه خالی در کشور وجود داشته است. یعنی با وجود آنکه تعداد مسکن سه میلیون بیش از تعداد خانوارهاست، بسیاری از افراد مسکن ندارند. نتیجه این وضعیت به بدمسکنی ۲۰ میلیون نفر، حاشیهنشینی ۱۱ میلیون نفر، پدیده پشت بامخوابی و دیگر معضلات ختم شده است.
«خبرگزاری ایرنا» در گزارشی در تاریخ ۴ تیرماه ۱۳۹۹ گزارش میدهد: «از میان ۲۵ میلیون واحد مسکونی موجود در کشور، ۲.۵ میلیون واحد خالی است که همین موضوع میانگین خانههای خالی ایران را ۲ برابر متوسط جهانی کرده است». به گزارش خبرنگار اقتصادی «ایلنا»، «محمود محمودزاده»، معاون وزیر راه و شهرسازی گفت: «بیش از ۱۳ میلیون و ۴۰۰ هزار واحد مسکونی را شناسایی کردهایم و حدود ۴۰ تا ۴۵ درصد از این واحدها خالی از سکنه بوده است». «محمودزاده» بیان کرد: «از این تعداد ۹ میلیون و ۳۰۰ هزار مالک حقیقی و حقوقی هستند و حدود ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار خانوار بیش از یک واحد مسکونی دارد». وی یادآور شد: «۷۲ هزار و ۷۰۰ واحد مربوط به افراد زیر ۱۸ سال است. مجموعه این اطلاعات بسیار و قابل توجه بود به طوری که یک فرد حقیقی حدود ۶۵۰ واحد مسکونی یک فرد حقوقی هم بیش از ۲۳ هزار و ۸۰۰ واحد مسکونی به نام خود در این سامانه ثبت کرده است».
۱۳ درصد خانههای تهران خالی است
طبق آمار سال ۱۳۹۵ بالغ بر ۳ میلیون و ۸۹۰ هزار واحد مسکونی در تهران وجود دارد که ۱۳ درصد آن خالی از سکنه است.
به گزارش «ایسنا»، بر اساس سرشماری نفوس و مسکن سال ۱۳۹۵ در استان تهران ۳ میلیون و ۸۹۰ هزار واحد مسکونی وجود دارد که ۴۹۰ هزار واحد معادل ۱۳ درصد از این تعداد خالی است و با توجه به رکود ساخت و ساز احتمالا تعدادی از واحدهای خالی دارای سکنه شده است. با این حال آمار خانههای خالی تهران بیش از دو برابر استاندارد جهانی است.
موجودی مسکن کل ایران نیز در سال ۱۳۹۰ حدود ۲۱ میلیون و ۶۶۳ هزار واحد بوده که با ۱۷ درصد رشد به ۲۵ میلیون و ۴۱۲ هزار واحد در سال ۱۳۹۵ رسیده است. در مقابل، آمار خانههای خالی از یک میلیون و ۶۶۳ هزار واحد در سال ۱۳۹۰ به ۲ میلیون و ۵۸۷ هزار واحد در سال ۱۳۹۵ افزایش یافته و حدود ۵۵ درصد رشد کرده است.
در سالهای پس از انقلاب، با وجود مهاجرتهای ناشی از جنگ، حدود ۸۰ درصد خانوارها در واحدهای ملکی زندگی میکردند و بحران مسکن به اندازه امروز نبود. در سال ۱۳۷۵ که به نوعی آغاز ارایه آمارهای بخش مسکن بوده ۷۳.۴ درصد از جمعیت ایران در واحدهای ملکی، ۱۵.۴ درصد در واحدهای استیجاری و ۱۱.۹ درصد در سایر واحدها زندگی میکردند. آمار سال ۱۳۹۵ درصد واحدهای ملکی را ۶۰.۵، واحدهای استیجاری را ۳۰.۷ و سایر واحدها را ۸.۸ نشان میدهد. هم اکنون در شهر تهران حدود ۴۴ درصد خانوارها مستاجر هستند.
مسکن مناسب برای همه خانوادههای ایرانی وجود دارد! چیزی که وجود ندارد سیاستهای مردمی در جهت منافع زحمتکشان است!
منشاء بحران مسکن، گورخوابی، کارتنخوابی و بیخانمانی بخش گستردهای از مردم محروم جامعه آن سیاست طبقاتی بیرحمی است که نظم جغرافیای بورژوانشین لواسانات را آفریده و با چنگ و دندان از آن پاسداری میکند. با بودن چنین نظم مافیایی سرمایهداری تخریب آلونکهای زحمتکشان نیز ادامه خواهد یافت. خانههای خالی باید مصادره و در اختیار بیخانهها و بدمسکنها گذاشته شود!
توفان الکترونیکی شماره ۱۷۳ نشریه الکترونیکی حزب کارایران آذر ماه ۱۳۹۹
