حزب کار ایران (توفان) به حزب طبقه کارگر ایران بهپیوندید!
او بنیانگذار سبک اعتراضخوانی در موسیقی کشور ترکیه هست، او به هر دو زبان ترکی و کردی آواز میخواند. او در شهر «ملاطیه» ترکیه به دنیا آمد. او از پدری کُرد سنی شافعی مذهب و مادری ترک در شهر عمدتاً علوینشین «ملاطیه» به دنیا آمد و در زمان نوجوانی به خاطر شرایط دشوار زندگی پدر، به همراه خانواده به شهر استانبول نقل مکان کردند.
او، که کوچکترین عضو خانواده بود، در شرایط بسیار دشوار و سخت گذران زندگی میکرد. دوران جوانی «کایا» برابر شد با کودتای «کنان اورن» و خفقان شدیدی که بر فضای سیاسی جامعه ترکیه تحمیل گردید. او که به شدت مخالف وضع موجود بود، در سال ۱۹۸۵ به کمک دوستان خود آلبومی از ترانههایش را منتشر کرد که به گفتهاش هیچ امیدی به استقبال آن از طرف مردم نداشت و تنها در پی آن بود که بوسیلهٔ ترانههایش اعتراض خود را به شرایط حاکم اعلام دارد. چند روز پس از عرضه آلبوم مأموران قضایی ترکیه نوار او را به دلیل وجود چند ترانهٔ سیاسی جمعآوری نمودند.
پس از اعتراض فراوان، در نهایت فروش کاست او آزاد اعلام شد.
همین فعل و انفعالات سبب شهرت نام «کایا» گشت و کاست او با استقبال نسبتاً خوبی مواجه شد. آلبوم دوم او ترانهٔ «شفق» نام داشت.
«کایا» در تمام سالهای خوانندگی با شعرای بزرگ ترکیه همکاری کرد. بزرگانی همچون «آتیلا ایلهان« و «اورهان کوتان» ازجمله شعرایی بودند که «کایا» از شعرهای آنها استفاده میکرد.
سرانجام در صبحگاه ۱۶ نوامبر ۲۰۰۰ در سن ۴۳ سالگی به سبب حمله قلبی در شهر پاریس درگذشت.
البته به گفتهٔ دولتمردان ترکیه و روزنامههای آن کشور این مرگ، یک مرگ طبیعی بود، اما عدهٔ زیادی بر این عقیده بوده و هستند که «احمد کایا» را از طریق مسمومیت ترور کردهاند.
پیکر او را در گورستان «پرلاشز»، که بزرگترین گورستان پاریس و از مشهورترین گورستانهای جهان است، به خاک سپرده شد.
شعار «کایا» احترام به عقیده و آزادی اندیشه بود و عمر خود را نیز در این راه نثار کرد. تاریخ ترکیه، «کایا» را به خاطر تأثیری که بر موسیقی و فضای سیاسی برگرفته از آن گذاشت، هرگز فراموش نخواهد کرد. «جنسیتگراها، شوونیستها، نژادپرستها و فاشیستها به آواز من گوش ندهند. زیرا که من طرفدار صلح هستم. من کنار آنانی هستم که حقشان پایمال شده. در برابر یک نژادپرست تورک، کوردم و در برابر یک نژادپرست کورد، تورکم» (احمد کایا).
یادش گرامی!
توفان الکترونیکی شماره ۱۷۳ نشریه الکترونیکی حزب کارایران آذر ماه ۱۳۹۹
