شرایط کار و معیشت کارگران ایران در سال ۱۳۹۹ شمسی نسبت به سالهای گذشته باز هم وخیمتر شد. دستمزدهای معوقه طولانیمدت، یعنی بدهی کافرمایان به کارگران اکنون به یک امر طبیعی نه فقط در بخش خصوصی، بلکه در مراکز کار دولتی نیز تبدیل شده است. بنا به اظهارنظرهای رسمی و دولتی ۵۹ درصد کارگران ایران شامل قراردادهای موقت هستند و امنیت شغلی در ایران امروز معنایی ندارد. نتیجه خصوصیسازیهای سالهای اخیر گسترش دستمزدهای معوقه، افزایش بیکاری و تعطیلی بیشتر مراکز تولیدی بوده است. ارزش ریال همچنان سقوط میکند و دستمزهای واقعی کارگران چندین برابر کاهش پیدا کرده است. افزایش فزاینده ویروس کرونا و مرگ و میر بسیار بالای ناشی از آن و سیاست بسیار غیرمسئولانه و غیرانسانی مقامات جمهوری اسلامی در چگونگی استفاده از واکسن ضدکرونا شرایط رندگی کارگران و زحمتکشان در ایران را بسیار مخاطرهآمیزتر کرده است.
با این وجود اما کارگران ایران تسلیم این شرایط نمیشوند و اعتراض، تجمع، راهپیمایی، تحصن و اعتصاب به امری روزمره در ایران تبدیل شده است. کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان، زنان، روزنامهنگاران، نویسندگان و اقشار مختلف مردم به اشکال گوناگون به این شرایط اعتراض دارند و خواهان تغییرات بنیادی در شرایط کار و زندگی هستند. اما پاسخ جمهوری اسلامی به این اعتراضات برحق و انسانی اخراج، تهدید، ارعاب، زندان و شکنجه بوده است. تعداد زیادی از فعالین عرصههای مختلف کارگری، اجتماعی و فرهنگی به اتهام «به توطئه جهت برهم زدن امنیت ملی» متهم شده، در بازجوییها مورد شکنجه قرار گرفته و به زندانهای طویلالمدت محکوم میشوند. مجازات قرون وسطایی مانند شلاق نیز اغلب بکاربرده میشود. با وجود آزادی تعدادی از فعالین کارگری در ماههای اخیر از جمله «جعفر عظیمزاده»، تعداد زیادی از این فعالین از جمله «اسماعیل عبدی»، دبیر کانون صنفی معلمان، «نسرین ستوده»، وکیل، «حسن سعیدی»، از اعضای سندیکای اتوبوسرانی، «صبا کردافشاری»، «گلرخ ایرانی»، «بتول امینی دهیادگاری»، فعال حقوق زنان، «بکتاش آبتین»، «رضا خندان (مهابادی)» و «کیوان باژن»، از اعضای کانون نویسندگان ایران و «محمد رسول اف»، کارگردان سینما و تعداد بسیار بیشتری همچنان در زندان بهسرمیبرند.
اول ماه مه روز اعتراض کارگران در سراسر جهان علیه شرایط نابرابر و برای بهبود شرایط کار و زندگی است. این شرایط در ایران بسیار اسفناک و بحرانی است. تعدادی از تشکلهای کارگری و اتحادیهای، معلمان و بازنشستگان در ایران ضمن اعتراض به این شرایط و طرح مطالبات گوناگون فراخوان مشترکی را برای روز اول ماه منتشر کردهاند. در این اطلاعیه خواستههای حق داشتن تشکیلات مستقل، تجمع، اعتراض، حق اعتصاب، آزادی تمامی کارگران، معلمان، دانشجویان و همه فعالان مدنی و سیاسی، برقراری حقوق برابر برای زنان و مردان، افزایش حداقل دستمزد متناسب با تورم واقعی، لغو خصوصیسازیها، توقف فوری کار کودکان، تأمین بیمه فراگیر، در اختیار گذاشتن تمامی امکانات ایمنی و بهداشتی به کادر درمانی برای مقابله با ویروس کرونا، تأمین اجتماعی و بیمه بیکاری مکفی و حق برخورداری از آزادی بیان و آزادی شدهاند.
پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد ضمن شادباش روز اول مه مه روز جشن و مبارزه جهانی کارگری حمایت خود را از این فراخوان اعلام میدارد و از مقامات جمهوری اسلامی میخواهد که این خواستها را، که جزو حقوق بنیادین و برسمیت شناختهشده جهانی، از جمله مقاوله نامههای شماره ۸۷ و ۹۸ سازمان جهانی کار و همچنین کنوانسیون شماره ۳۲ حقوق بشر سازمان ملل است، تصویب و آنها را اجرا نماید. ما به سهم خویش برای جلب حمایت بینالمللی از این خواستها با استفاده از روابط خود با سندیکاهای کارگری و نهادهای بینالمللی به تلاش همیشگی خود ادامه خواهیم داد.
۲۰ آوریل ۲۰۲۱
#پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد/ایران
برگرفته از «توفان الکترونیکی» شماره ۱۷۸ نشریه الکترونیکی حزب کارایران اردیبشهت ماه ۱۴۰۰