زنده باد مبارزات کارگران هفت تپه برای کسب حقوق صنفی، دمکراتیک و سیاسی خویش! در حالی این مقاله را به رشته تحریر درمی‌آوریم که ۷۰ روز از دور تازه اعتراضات نفس‌گیر صنفی کارگران شرکت نیشکر هفت تپه می‌گذرد. در رئوس مطالبات کارگران تغییری بوجود نیامده است. در کنار طرح «مسأله پرداخت حقوق معوقه»، »بازگشت به کار کارکنان اخراجی» و »تمدید دفترچه بیمه»، دو مطالبه اصلی  مبنی بر »لغو خصوصی‌سازی و «خلع ید مدیران کنونی« مطرح هستند که کماکان بر استیفاء حقوق خود پای می‌فشارند تا سرانجام حاکمیت را به تمکین وادارند. کارگران ایران خوب می‌دانند که راه مبارزات کارگری هیچگاه هموار نبوده است؛ کارگران ایران متأسفانه به دلیل سرکوب شدید هیأت حاکمه بورژوازی چه در دوران سلطنت پهلوی و چه در نظام سرمایه‌داری جمهوری اسلامی ایران با دشواری‌ها و موانع فراوانی روبرو بوده و هستند. تاریخ معاصر جنبش کارگری شاهدی است بر این مدعا. هرگاه مبارزات کارگران می‌رود تا پا بگیرد، ارتجاع حاکم از یکسو از طریق …

روزنامه «جهان صنعت» به دلیل انتشار اظهار نظر «محمدرضا محبوب‌فر«، «عضو ستاد مبارزه با کرونا» توقیف شد. «محبوب‌فر» آمار اعلام شده از سوی مسئولان رژیم در مورد میزان مرگ و میر ناشی از کرونا را غیرواقعی خواند: «محبوب‌فر»، عضو ستاد مقابله با کرونا و اپیدمیولوژیست به «جهان‌صنعت» چنین گفت: «دقیقا یکماه قبل از اعلام رسمی ظهور کرونا در کشور یعنی در اوایل دیماه اولین بیمار مبتلا به کرونا مشاهده شده است. ولی آن زمان دولت به دلایل سیاسی و امنیتی پنهانکاری کرد و بعد از مراسم ۲۲ بهمن و انتخابات مجلس بالاخره دولت تصمیم گرفت وجود شیوع کرونا در کشور را اعلام کند. متاسفانه از همان ابتدا یک اطلاع‌رسانی شفاف برای جامعه صورت نگرفت. قطعا از ابتدای شیوع کرونا در کشور تاکنون این آمار مهندسی شده است. در هر صورت این آمار بر اساس ملاحظات سیاسی و امنیتی به جامعه تزریق می‌شود». در همین رابطه «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران آزاد تهران» با انتشار …

«تلخیصی از مقاله‌ای در توفان شماره ۲۳۹ بهمن ماه ۱۳۹۸ ارگان مرکزی حزب کار ایران «در مورد شعار سرنگونی از منظر حزب ما» روشن است کسی که شعار «سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی» را طرح می‌کند و امر کسب قدرت سیاسی را در دستور کار خود و یا دیگران قرار می‌دهد، باید خود روشن کند که این حکومت را با چگونه حکومتی می‌خواهد تعویض نماید. تا اینجا، گفتار وی تنها در عرصه تئوری حرکت می‌کند و برای بیان چنین سخنانی میدان پیشگوئی و بیان آرزوها بسیار گسترده است، بدون آنکه نتایج عملی‌ای بر آن مترتب باشد. مسئله کسب قدرت سیاسی در یک مبارزه سیاسی، تنها یک دورنماست و نه الزاماً واقعیت روز، که فوریت و جنبه عملی داشته باشد. برای تعیین شعارهای تاکتیکی روز – و نه خواست‌های دور، که سمت حرکت را روشن می‌کنند- باید وضعیت سیاسی کنونی را مد نظر قرار داد و نه شرایط آرزوئی را. بدون تحلیل مشخص …

در ادامه مبارزه و مقاومت خستگی‌ناپذیر و دلاورانه کارگران شرکت هفت‌تپه و اعتصاب و اعتراضات خیابانی آنها، هزاران کارگر شاغل در صنایع نفت و گاز و مجتمع های پتروشیمی در اهواز، آبادان، اصفهان، قشم، ماهشهر، کنگان، لامرد، مُهر، جفیر و دشت‌آزادگان، نیروگاه برق سبلان و شرکت نصب نیرو در اردبیل و همین طور کارگران صنایع سنگین هپکو در اراک، یکی از مهم‌ترین و گسترده‌ترین اعتصابات کارگری سال‌های اخیر را رقم زده‌اند. کارگران سال‌هاست که در چنبره مناسبات استثماری، ستمگرانه و ضدکارگری حاکم گرفتار شده و به شدیدترین شکل ممکن توسط صاحبان سرمایه و کارفرمایان – اعم از کارفرمایان بخش خصوصی و دولتی – استثمار می‌شوند. آنان در تمامی این سال‌ها حتی از ابتدایی‌ترین حقوق خویش محروم بوده‌اند. دستمزدهای به مراتب زیر خط فقر، حقوق‌های پرداخت نشده و معوقه، اخراج و بیکارسازی‌های گسترده و مداوم، حاکمیت شرکت‌های پیمانکاری و واسطه‌ای، فراگیری قراردادهای موقت و سفید امضا بر بازار کار، آزادسازی قیمت‌ها، …

سیاست‌های نئولیبرالی برای بی‌حقوق‌ساختن کارگران و زحمتکشان در راستای اجرای برنامه‌های سازمان‌های مالی و تجاری امپریالیستی با شدت تمام در حال اجراء هستند و به قول سردمداران رژیم سرمایه‌داری اسلامی: «قطاری است که ترمز ندارد»! اما در سوی دیگر این پدیده شوم، مبارزات کارگران و زحمتکشان است که هر لحظه نیروی بیش‌تری می‌یابد و برای تحقق مطالبات خود می‌رزمد و برای برسمیت بخشیدن اتحادیه‌های صنفی خود از هیچ فداکاری دریغ نمی‌کند. واقعیت آن است که رژیم اسلامی به واسطه ضعف جنبش کارگری، که نتیجه سرکوب دو نظام فاسد شاه و شیخ است، هیچ نیروی متشکل قدرتمندی را در مقابل خود نمی‌بیند و به همین دلیل، دست از سیاست «ایران بر باده» خود نمی‌کشد. طبقه کارگر برای رهایی خود و دیگر زحمتکشان تنها یک راه در پیش پای خود دارد و آن هم «وحدت و تشکل‌یابی سراسری» در سازمان‌های صنفی و سیاسی طبقه کارگر است. با سلاح تشکیلات می‌توان تعرض سرمایه‌داری را …

فلسفه وجودی بیمه بیکاری به سال ۱۳۶۶ و بعد از جنگ هشت ساله برمی‌گردد که برای جبران خسارت ناشی از جنگ خانمان‌برانداز به تمام موسسات، کارگاه‌ها، کارخانه‌ها و مراکز تولید و صنعتی آسیب‌دیده و تخریب‌شده و کارگران و کارمندانی که در این جریان بیکار شدند، پیش‌بینی شد. در ۲۱ اردیبهشت ماه ۱۳۹۸، تصویب‌نامه هیأت وزیران، امور بیمه بیکاری را بطور کل به بخش خصوصی تحت نام شرکت‌های کاریابی تفویض کرد. هدف از واگذاری بیمه بیکاری به بخش خصوصی، «کاهش هزینه‌های پرسنلی دولت» تحت عنوان «خرید خدمات اداری از بخش خصوصی در اجرای قانون بیمه بیکاری» یاد شده است. این برنامه‌ریزی شانه خالی‌کردن از بخشی از وظایفی است که اصل ۴۳ قانون اساسی مبنی بر تأمین کار برای همه و اصل ۲۹ مبنی بر تأمین بیمه همگانی را برعهده ‌دولت گذاشته است. بیمه بیکاری آن حمایت اجتماعی است که کارگران و کارمندان با پرداخت سه درصد از مزد، البته توسط کارفرما به صندوق بیمه بیکاری، خود را برای دوران بیکاری اجباری بیمه …

در آستانۀ شصت و هفتمین سالگرد کودتای امپریالیستی علیه دولت دکتر مصدق، تنها دولت برگزیدۀ مردم ایران، هستیم. این کودتا یکی از مهم‌ترین و سرنوشت‌سازترین حوادث سیاسی تاریخ معاصر ایران به شمار‌می‌رود که ریشۀ بسیاری از حوادث ناگوار تاریخی در همین کودتا نهفته ‌است. کودتایی که استقلال، آزادی و سرمایۀ کشور را به یغما بُرد و دوران سیاه استبداد، شکنجه، زندان و اعدام و تیرباران بر کشور سایه‌ افکند. شاه برای خوش‌خدمتی و جلب رضایت  بیش‌تر اربابش وارد پیمان‌های نظامی شد (برای نمونه پیمان سنتو) و سیل مستشاران خارجی به ایران سرازیر شد. گفته ‌می‌شود تا انقلاب ۱۳۵۷ تعداد مستشاران خارجی طی سال‌های پس از کودتا به ۴۵ هزار و به روایتی ۶۰ هزار نفر افزایش یافت که هزینه آن از سرمایۀ ملت تأمین می‌شد. طرفداران سلطنت هنوز هم مذبوحانه تلاش دارند سرپوشی بر این ننگ تاریخی گذارند و از به‌کارگرفتن هیچ ترفندی در این زمینه دریغ ندارند. آنها به تبلیغی …

سی و دومین سالگرد قتل‌عام زندانیان سیاسی در تابستان و شهر قتل‌عام زندانیان سیاسی را پشت سرمی‌گذاریم. در تابستان و شهریور ۶۷، رژیم بربرمنش جمهوری اسلامی، که پس از هشت سال جنگ خانمان‌سوز مجبور به سرکشیدن جام زهر گردید و رسماً شکست را پذیرفت، برای ارعاب مردم و تثبیت حاکمیت سرمایه‌داری خویش عفریت مرگ را بر بالای سر زندانیان به پرواز درآورد و با بی‌رحمی و شقاوتی غیرقابل توصیف هزاران انسان پُرامید را در بی‌دادگاه اسلامی تیرباران و یا به دار آویخت. رژیم سرمایه‌داری جمهوری اسلامی همانطور که وزیر اطلاعات پیشین رژیم، «علی اکبر فلاحیان»، در مصاحبه تلویزیونی با «دهباشی» صریحاً بیان کرد، بقای نظام را در پاکسازی زندانﻫﺎ از زندانیان سیاسی و سرکوب و ارعاب «ضد انقلاب» می‌دید، در غیر اینصورت «دوام نمی‌آورد، فرومی‌پاشید»! خمینی برای بقای نظام منحوسش با یک فرمان تبهکارانه چنگال خونین خویش را بر گلوی مخالفین و همۀ آزادی‌خواهان فرو بُرد و جنایتی آفرید که در …

هنوز محافلی از ترتسکیست‌ها هستند که با یاری حمایت‌های امپریالیستی و ضدکمونیستی، ترتسکی را رهبری بزرگ و خردمند و استالین را دیکتاتوری خون‌آشام، که با خشونت ترتسکی را از صحنه حذف کرد، مورد حملات رذیلانه قرار می‌دهند! بیستم اوت هشتادمین سالگرد مرگ ترتسکی بود. ضدانقلاب جهانی مجدداً فرصتی یافت تا بار دیگر ضمن حمایت از ترتسکی به انقلاب اکتبر و معمار ساختمان سوسیالیسم و رهبر جنگ کبیر ضدفاشیستی و درهم کوبنده ارتش نازی، رفیق استالین، پارس کنند. در مورد ترتسکی، «شخصیت انقلابی» و نقش «بی‌همتای» او در انقلاب اکتبر گنده‌گویی و دروغ‌های فراوانی وجود دارد، قصد ما در این مختصر برشمردن این بنگاه‌های دروغ‌پراکنی و جعلیات امپریالیستی نیست. در زیر فقط گذرا به اصول و مبانی کمونیسم، که هر فرد بدون احترام به این موازین نمی‌تواند کمونیست باشد، اشاره می‌کنیم، تا شخصیت واقعی ترتسکی را برملا نمائیم. ترتسکی کمونیست نبود، ضد کمونیست بود، زیرا که: – وی اعتقادی به امکان انقلاب سوسیالیستی …

سخن هفته  پرتاب بمب وحشتناک اتمی در شهرهای پُرجمعیت «هیروشیما» و «ناکازاکی» و قربانی‌کردن هزاران نفر مردم غیرنظامی عکس‌العمل منزجرانه بورژوازی امپریالیستی آمریکا و انگلیس در مقابل پیروزی درخشان ارتش سرخ در نبرد تاریخی و آزادیبخش «استالینگراد» بود. جنایتکاران امپریالیست می‌خواهند چنین جنایات هولناکی را به عنوان آئینه تمام‌نمای تمدن بشری به خورد تاریخ دهند و ماهیت جنایتکارانه آن را پرده‌پوشی نمایند. در هفتاد و پنج سال پیش در روزهای ۶ و ٩ اوت ١٩۴۵ امپریالیسم جنایتکار آمریکا بمب‌های اتمی خویش را، که قبلا در تاریخ ٢۶ ژوئیه در صحرای نیومکزیکو آماده و آزمایش کرده بود، برای زهرچشم‌گرفتن از اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی لنینی و استالینی، برای سرکوب نهضت کارگری، برای ممانعت از اوج نهضت‌های آزادیبخش و سرانجام برای تأمین سرکردگی خویش در منطقه اقیانوس آرام به شهرهای «هیروشیما» و «ناکازاکی» پرتاب کرد که حدود دویست هزار نفر در عرض یک ثانیه جان دادند. میلیون‌ها خانه ویران شد و هزاران …